ತಾವು ದೊಡ್ಡವರಾಗುತ್ತಾ ತಾವು ಸ್ವತಂತ್ರರು ತಮಗೆ ಇಷ್ಟ ಬಂದಂತೆ ತಾವು ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ನಿಜವಾಗಲು ಅವರು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸ್ವತಂತ್ರತೆ, ಉಲ್ಲಾಸ, ಸಂತೋಷವನ್ನು ದೊಡ್ಡವರಾಗುತ್ತಾ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಸಮಾಜದ ನೀತಿ ನಿಯಮ, ಕಟ್ಟು ಪಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಬಂಧಿಗಳಾಗಿ ನಗುವೇ ಇಲ್ಲದಾಗುತ್ತದೆ. ಚಿಕ್ಕವರಿದ್ದಾಗ ಇದ್ದ ಸಂತೋಷ ಮಾಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಸ್ವಾಭಿಮಾನಿಗಳಾಗಿ ನಾನು, ನನ್ನ ಮನೆ, ನನ್ನ ಜನ, ನನ್ನ ಕೆಲಸ ಎಂಬ ಸೀಮಿತ ಪರಿಧಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಜೀವನ ನಡೆಸಲಾರೆಂಭಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಏನೀದ್ದರೂ ಬರೀ ಕಟ್ಟು ಪಾಡುಗಳಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಆಸೆ, ಕನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಬಲಿಕೊಡುತ್ತೇವೆ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿರುವಾಗಲೇ ನಮಗೆ ದ್ವೇಷ, ಅಸೂಯೆಗಳನ್ನು ಮನೆಯವರಿಂದಲೇ ಕಲಿಯುತ್ತೇವೆ, ಅವರ ಜಗಳದಲ್ಲಿ ನಾವು ಬಲಿಪಶುಗಳಾಗುತ್ತೇವೆ. ದೊಡ್ಡವರ ರೀತಿ ನೀತಿಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ಅಡಿಯಾಳಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಇಂಥಾ ಸ್ವತಂತ್ರ ಏತಕ್ಕಾಗಿ ಬೇಕು. ಅದಕ್ಕೆ ವಯಸ್ಸಾದಂತೆ ಬಾಲ್ಯದ ಮಧುರ ನೆನಪುಗಳ ನೆನೆಯುತ್ತಾ ಅದರಲ್ಲಿ ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಾನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ. ಹಿಂದಿನ ಬಾಲ್ಯದ ಕ್ಷಣಗಳು ಮತ್ತೆ ಬರಲಿ ಎಂದು ಬಯಸುತ್ತೇವೆ.
